برنامه چهار ساله، طرح اقتصادی نازی ها بود که آلمان را برای جنگ آماده می کرد. آدولف هیتلر شخصا یادداشت این برمامه را در ماه اوت 1936 نوشت. در این یادداشت که سیاست های اقتصادی را تعیین می نمود، هیتلر شخصا اهداف جنگ آینده را تشریح و یک جدول زمان بندی شده را جهت تسریع تجهیز نظامی، تعیین کرد. طبق این برنامه، طی چهار سال ورماخت قدرت عملیاتی به دست آورده و اقتصاد آلمان امکان مقابله با شرایط دوران جنگی را پیدا می کرد.
جهت دستیابی به این اهداف، نظارت بر اقتصاد آلمان با تاکید بر حفاظت از کشاورزی آن در شرایط جنگی در دستور کار قرار گرفت، به طوری که امکان مقابله با محاصره در بدترین شرایط به دست بیاید. اجرای سیاست توسعه ارضی باعث کاهش وابستگی آلمان به واردات مواد خام خواهد شد و بدین صورت خودکفایی (Autrachy) به دست خواهد آمد. جهت دستیابی به این اهداف "کارخانه های رایش هرمن گورینگ" (Reichswerke Hermann Göring)، پالایشگاه ها و کارخانه های آلومنیوم تاسیس شدند.
این برنامه همچنین صنعت مواد مصنوعی را جهت جایگزینی آن با مواد خام، توسعه داده و تخصیص نیروی انسانی را تحت کنترل گرفت. هرمن گورینگ که مجری این برنامه بود، اختیارات فوق العاده ای را در زمینه اقتصادی کسب کرد. در طی جنگ اختیارات او بر اقتصاد کشورهای اشغال شده اعمال گردید تا با غارت بی رحمانه، حداکثر استفاده از آنان حاصل شود. همچنین گورینگ تبعید میلیون ها نفر از سرزمین های اشغال شده به اردوگاه های بیگاری را مدیریت نمود.
بهبود اقتصادی آلمان مستقیما باعث تشدید سیاست های ضدیهودی رایش شد.