المپیاد برلین یکی از بزرگترین موفقیت های تبلیغاتی نازی ها بود. بازدید کنندگان و روزنامه نگاران تحت تاثیر قدرت آلمان و نظم و انضباط آن قرار گرفتند. همچنین به نظر می آمد که یهودیان در ادعاهای خویش در مورد آزار و اذیتشان بسیار غلو کرده اند. این امر حتی رییس جمهور ایالات متحده را گمراه کرد. در صحبتی با رییس کنگره جهانی یهودیان، استفان وایز (Stephen Wise)، روزولت گفت که طبق ادعای دو شاهدی که در آلمان بودند، کنیسه ها مملو از یهودیان بوده و به نظر نمی رسید که وضعیت، به خصوص در آن زمان، آنچنان بد باشد.
در واقع نازی ها از هیچ تلاشی جهت توصیف آلمان به عنوان عضو محترم جامعه جهانی و کاهش انعکاساتی که در مورد آزار و اذیت یهودیان به وجود آمده بودند، دریغ نکردند. در آستانه مسابقات زمستانی تمامی تابلوهای ضدیهودی از خیابان های اصلی برداشته شد و فعالیت های ضدیهودی آشکار متوقف گردید. در نتیجه فشارهای هیئت های المپیک خارجی، تعدادی نیمه یهودی (Mischlinge) و یک بازیکن هاکی روی یخ یهودی به نام رودی بال (Rudi Ball) به تیم های آلمانی ملحق شدند.
آلمان ها ورزش را به عنوان میدانی به شمار می آوردند که بایستی با مبارزه در آن صداقت نظریه هایشان را به اثبات برسانند. برای مثال وزیر تبلیغات ژوزف گوبلس در دفترچه خود در 20 ژوئن، مدت کمی قبل از آغاز مسابقات، درباره پیروزی کشتی گیر آلمانی ماکس شملینگ در مقابل رغیب آمریکاییش جو لوییس در قهرمانی جهان در رشته سنگین وزن، اینگونه نوشت: "شملینگ به نام آلمان جنگید و پیروز شد. سفید سیاه را درهم کوبید؛ و سفید آلمانی بود." با این وجود تذکرات گوبلس در روز اول مسابقات المپیک با شادی کمتری همراه بودند: "ما، آلمان ها یک مدال طلا به دست آوردیم و آمریکایی ها سه مدال. دو نفر از آنها سیاه پوست بودند. نژاد انسان سفید پوست بایستی شرمنده باشد. ولی این پیروزی درآن کشور چه اهمیتی دارد، یک کشور بی تمدن (ایالات متحده)؟"
شخصی که بیش از دیگران باعث عصبانیت آلمان ها شد، یک دونده سیاه پوست به نام جسی آونس بود که چهار مدال طلا را به دست آورده و تعدادی رکورد جهانی به جا گذاشت و در تیتر صفحه اول روزنامه "نیویورک تایمز" قرار گرفت، تیتری که نیمی از آن شکایت و نیم دیگر آن طعنه بود: " هیتلر برنده مدال سیاه پوست را نادیده می گیرد."