اردوگاه تمرکز ژادو (jadu) در فوریه 1942 در لیبی برپا شد. آنجا یک اردوگاه سابق نظامی بود که با سیم های خاردار حصار کشی شده و تحت فرماندهی مشترک ایتالیایی و عربی بود. تعداد 2,600 یهودی به ژادو تبعید شدند. ظرف سه ماه بیش از 500 نفر از آنان در اثر گرسنگی و خستگی مفرط و بخصوص از بیماری تیفویید و تیفوس درگذشتند. کمبود آب و غذا، ازدهام و آلودگی باعث افزایش شدید واگیری بیماری ها شد. زندانیان اجساد را در قبرستانی واقع در تپه ای در خارج از اردوگاه دفن می کردند.
در ژانویه 1943، نگهبانان اردوگاه فرار کردند. پس از چند هفته سربازان بریتانیایی به آنجا رسیدند ولی تعداد بسیار زیادی از اسیران به علت وضعیت جسمانی وخیم قادر به ترک آنجا نبودند. فقط در بهار 1943، اولین یهودیان از اردوگاه به منازلشان بازگشتند و آخرین گروه زندانیان در اکتبر 1943 ژادو را ترک کردند.